Vaak word je als leidinggevende door de waan van de dag meegesleurd. Rennen, vliegen, doelstellingen behalen. En als de resultaten behaald zijn, is de leider vaak de gevierde man. Het team wordt er meteen bij betrokken, maar vaak worden dan de ‘stille krachten’ vergeten.
Daar kwam ik ook weer achter toen ik de proef bij Expeditie Robinson zat te bekijken. De teamleden van mijn (nieuwe) kamp Noord vroegen mij de coaching op me te nemen. Vooraf werden er weer goede afspraken gemaakt, halverwege werden die bijgesteld en uiteindelijk wonnen we vrij eenvoudig.
Tenminste, zo leek het…
De vreugde en opluchting was weer ongekend. Na afloop werden de interviews afgenomen. De coach kwam in beeld, Jasper ook. Want de coach was luid en duidelijk aanwezig geweest en Jasper had het meeste gelopen. En weer werd de ‘stille kracht’ vergeten. Degene die een belangrijke taak had, maar deze in stilte uitvoerde.
En dat was Defano, letterlijk de rots in de branding. Hij moest in het midden van het rad gaan staan. De dames klampten zich aan hem vast om steun te zoeken. Als Defano om zou vallen, zou alles voor niks zijn geweest. Op mijn coachingsplatform zag ik dat Defano geconcentreerd naar beneden keek. Om maar niet te duizelig te worden. Ondertussen liep het zweet van zijn lichaam. Hij realiseerde zich blijkbaar dat zijn rol cruciaal was.
Na afloop had niemand het over Defano. Ook ik als coach vergat hem.
Een veelgemaakte fout door leiders. In de euforie vergeet je de stille krachten te eren.
Daarom nu, met terugwerkende kracht: Dank Defano, zonder jou hadden we bij de eilandraad gezeten. Je was de kapstok van ons team.
Herken jij van jezelf ook weleens dat je ‘stille krachten’ over het hoofd ziet?
