Herken je dat? Opeens zit je op een plek waarbij je leiding moet geven. Als de resultaten goed zijn is dat niet zo moeilijk. Jouw team zit in een flow. Iedereen is happy en jij als leidinggevende hoeft alleen maar aan te moedigen.
Maar zodra het tegenzit, gaan alle ogen langzaam jouw kant op. Welke oplossing bedenk jij? Welk standpunt neem je in? Gaan we andere keuzes maken? Hoe gaan we het omdraaien?
Je voelt je alleen…
Zondagavond bij Expeditie Robinson verloren wij met kamp Noord de proef. Kan gebeuren, want op het resultaat heb je niet altijd invloed.
Dan rest de eilandraad, waarbij je dus een lid uit jouw team weg moet stemmen. Niet leuk…
Ik voelde de ogen van het team op mij gericht. Door mijn rol in de voorgaande proeven werd ik als een soort van ‘leidinggevende’ gezien.
Dan zijn er twee mogelijkheden. Wegduiken of juist in mindere tijden ook zo goed mogelijk jouw rol pakken.
Bij tegenslag is het eerste voor een leidinggevende nooit een optie. Het is de kunst om er juist dan te ‘zijn’. Wat helpt is dan je team erbij te betrekken.
Dus alleen voelde ik me niet. Door bij alle teamleden de meningen op te gaan halen, blijf je in verbinding. Want elk teamlid heeft een eigen interpretatie van de ontstane situatie. En het geeft inzicht waardoor jij een beter afgewogen standpunt in kunt nemen. De beslissing die je dan neemt is nog geen garantie voor het ultieme resultaat. Want welke beslissing je ook neemt, je kunt het nooit iedereen naar de zin maken.
Maar belangrijk is: Je bent niet alleen…
En voor de lange termijn het allerbelangrijkst: Het is een breder gedragen besluit, waarbij het team weet dat ze meegenomen zijn in de koers. Dus als leider ben je niet met jezelf bezig. Je bent met de anderen binnen het team bezig. Dát zorgt ervoor dat het team nooit uit elkaar kan vallen. Ook niet in slechte tijden.
Voel jij je ook wel eens eenzaam als leidinggevende?
Jan
